OSACZENIE

Listopad 2003 r. Warszawa. 

Piotr pamiętał o przepowiedni, którą usłyszał od wróżbity ze Szczecinka; „ Po 40 – tce tylko od pana zależy, czy będzie chciał Pan żyć, czy nie”. Właśnie przekroczył 40…. Niedawno mi się przyznał, że potraktował te słowa  jednak bardzo poważnie. Ja o tym zapomniałam. Zadzwonił do mnie wczoraj i opowiedział co się stało.                                             

• Od kilku miesięcy czułem wielką potrzebę modlenia się. Modliłem się codziennie godzinę, dwie czasami… Klęczałem i prosiłem o łaskę przedłużenia życia. Nie wiem, czy mnie słyszeli, bo nic się nie działo, ale wczoraj …….. kiedy skończyłem wyraźnie usłyszałem w pokoju męski głos, dochodzący gdzieś z góry, spod sufitu.
• Zgoda, przyjęto.
• Wyobrażasz sobie coś takiego? Poczułem spokój.

Czy sobie wyobrażam? Niewiarygodne. Jak to jest możliwe?                                                   p.s. Kto to powiedział? p.s. Czy to znaczy, że będzie żył….?

23. 08. 04 r. Szczecin. 

Wizja. Wchodzę do windy, którą obsługuje młody, niższy ode mnie chłopak. Nie jest byt szczęśliwy, że chcę wejść, ponieważ winda jest wyjątkowo ciasna, ledwo zamykają się za mną drzwi. Jadę w górę i wysiadam na najwyższym piętrze wieżowca. Widzę napisane na ścianie nazwisko i imię mojego męża. Czuję, że muszę go znaleźć. Potem raptem widzę, że jadę pociągiem towarowym. Jest dość mały i jedzie wolno. Dojeżdżam do 2 wielkich hałd węgla. Jedna hałda jest czarna, a druga biała. Z wagonu spadam na tę białą.

Hmm… Do tej pory w interpretacji snów czy wizji pomagały mi senniki, ale szybko się przekonałam, że nijak się mają do tego co widzę. Na zasadzie prób i błędów stworzyłam swój własny alfabet; wieżowiec jak i pociąg to moje życie / los. Ja tym pociągiem nie kieruję i od dłuższego czasu już wiem, że nie kieruję też swoim życiem. Realizuje się jakiś od-Górny plan, którego jeszcze nie jestem w stanie pojąć.

Spadając na białą hałdę węgla to znowu wybór między dobrem a złem. Tym razem to nie ja wybierałam, ale zrobiono to za mnie. To nie ja przecież prowadziłam pociąg i ktoś wybrał, na którą hałdę węgla spadłam. Pytanie…. Kto ?!

10. 09. 04 r. Szczecin.   

Oglądam od jakiegoś czasu pewien durnowaty serial kolumbijski, robię to chętnie, bo odprężam wtedy swój mózg i na chwilę o wszystkim zapominam. Telewizor mam ok. 1 metra od łóżka. Siadłam na brzegu łóżka i zagapiłam się w ekran. Po jakimś czasie między mną a telewizorem wcisnęła się czerwona głowa z rogami. !!! Było to tak niespodziewane… Odruchowo ręką przesunęłam tę gębę w bok, bo mi zasłaniała ekran !!!! Tak jak nagle się pojawiła, tak nagle zniknęła.

Dopiero po chwili doszło do mnie co się właśnie przed chwilą zdarzyło. Natychmiast spociłam się ze strachu i włosy stanęły mi dęba. Kiedy trochę się uspokoiłam dotarło do mnie coś jeszcze…. Można z nim walczyć !!! …. a przede wszystkim ….. NIE BAĆ SIĘ !!!!

p.s. Tak się zastanawiam… czy diabeł naprawdę jest czerwony? To takie … banalne.

29. 10. 04 r. Wizja.

Nieokreślone miejsce. Przede mną stoi Piotr. Nic nie mówi, tylko uważnie na mnie patrzy. Nagle przed nim pojawia się piękny mężczyzna. Wyglądał jak ksiądz, bo przez chwilę widzę go w czarnej sutannie. Ale zaraz potem jest ubrany już normalnie. Jego oczy są płomienne i pełne miłości, a mimo tego odczuwam przed nim lęk. Wydaje się być bardzo zakochany, co mnie zaskakuje, bo nie znam go.

• Wybieraj ja, albo on – wskazuje na Piotra.

Czarna sutanna? Chyba Gacek (tak od dzisiaj go nazywam), chce do mnie dojść. Muszę uważać.

p.s. od momentu widzenia czerwonej gęby nie wiem dlaczego, ale na diabła zaczęłam mówić „gacek”. Kiedy mówiłam diabeł natychmiast przypominałam sobie jego faciate, kiedy mówię neutralnie nie czuję wtedy lęku. Piotr szybko to zaakceptował.

DZIENNIK.

Postanowiłam spisywać wydarzenia, które wzbudziły moją uwagę. Na początku nie było tego wiele, a to z powodu mojego lenistwa albo raczej lekceważenia z mojej strony znaczenia pewnych sytuacji, czego do dzisiaj żałuję. Z czasem jednak poszłam po rozum do głowy i w miarę systematycznie uzupełniałam notatki.

W celu lepszego zrozumienia treści muszę wprowadzić parę wyjaśnień. Oprócz zdarzeń z naszego życia dosyć często będę opisywać wizje, których doświadczaliśmy oboje.

Choć osobiście nie lubię słowa „wizja”, gdyż mam wrażenie, że ta forma przekazu dla wielu osób nie jest wiarygodna, to jednak nie znajduję na dzień dzisiejszy bardziej odpowiedniego słowa. Wizja a zwykły sen to diametralna różnica. Wizje pamięta się nawet latami w przeciwieństwie do snu. Sen to jakbyś oglądał film w kinie, wizja… jakbyś był aktorem w tym filmie. Dla mnie taka to różnica. Budząc się po skończonej wizji zazwyczaj jesteśmy zdziwieni, że leżymy we własnym łóżku, tak jakby to tamta rzeczywistość była prawdziwa, a nie łóżko, w którym właśnie spaliśmy.

W tym dzienniku używam słowa „Góra” i „Dół” jako odniesienie do świata duchowego (Nieba) i jego opozycji (świat ciemności).

Wizje (czasami nazywam je informacjami z Góry) są bardzo ważne, na początku nie zdawaliśmy sobie z tego sprawy. To bezpośredni kontakt ze światem duchowym. Właściwa interpretacja wizji to właściwe odczytanie przekazywanych informacji, a takie informacje mogą uratować nawet życie.

Uwaga, ponieważ wpisy edytują się w kolejności od najnowszych do najstarszych, by w pełni zrozumieć pisany tekst, proszę cofnąć się do samego początku.

Po egzorcyzmach na pewien czas ustały nocne pobudki i panował względny spokój. Mieliśmy nadzieję, że wszystko wróciło do normy. Ale mniej więcej 3 miesiące później obudził mnie o 5 rano telefon. Widząc w wyświetlaczu, że to Piotr przestraszyłam się, że coś się stało. Nigdy mu się wcześniej nie zdarzało, by dzwonić tak rano. Pierwsze co usłyszałam w słuchawce to płacz. !? Przeszedł mnie dreszcz, bo nigdy nie widziałam go w takim stanie. Po chwili uspokoił się i zaczął mówić.

Miałem sen, właściwie nie sen, to wizja, była tak realistyczna, że kiedy się zbudziłem, byłem zdziwiony, że leżę w łóżku. Jest duże pomieszczenie wyglądające jak muzeum, ma poziome gabloty, za jedną z gablot stoi facet ubrany jak mój tato i wyglądał jak mój tato, ale jego twarz była cała z wypryskami, pomarszczona, z wybroczynami na gębie, miał kręcone ciemne włosy średniej długości.

Powiedział stojąc za gablotą;

• Chodź ze mną – i w jednym ułamku sekundy stanął przy mnie.
• Odczep się, czego ty chcesz ode mnie – powiedziałem.
• Jak to nie wiesz?
• Nie wiem.
• Przecież jesteś moim synem, zawsze byłem w tobie – odparł.
• To nieprawda – zacząłem krzyczeć, ale ten nie słuchał. Zignorował to. Klęknął przede mną i wyciągnął do mnie dłoń.
• Podaj mi dłoń, będziemy razem rządzić.
• Nie, to niemożliwe, nigdy! – krzyknąłem.

Zwiałem od niego. Czułem w nim ogromne zło. Chciałem jak najdalej od niego uciec i zbiegłem piętro niżej. Wszedłem do jakiegoś mieszkania, gdzie było kilka kolejnych pomieszczeń. Usłyszałem wtedy głos jakby spoza tego budynku, kogoś, kto obserwował całą sytuację z góry.

• Nie możesz wiecznie uciekać, musisz walczyć.

To mnie zatrzymało i wtedy się odwróciłem. Cofnąłem się do drzwi, otworzyłem je i naprzeciwko zobaczyłem kobietę, która unosiła się z 15 cm nad ziemią.

Delikatnie zaczęła się przesuwać w moim kierunku. Obniżyłem wtedy głowę i zacząłem walić w nią na oślep , ale to nic nie dawało. Nagle rozpostarłem szeroko ręce i wyszła ze mnie energia w kształcie półksiężyca. Odrzuciło kobietę na ścianę i rozpadła się na wiele części. Wychodząc z tego pokoju po mojej lewej stronie na korytarzu stał znowu on, facet z bruzdami na twarzy, ale z nosa i zewsząd leciała mu krew. Przeszedłem koło niego i zszedłem znowu piętro niżej do wyjścia z budynku. Mogłem wyjść.

Słuchałam go z bijącym sercem. Czułam, wiedziałam, że to było cholernie ważne. To wtedy postanowiłam, że zacznę spisywać wszystko, co się będzie działo, by pamiętać i by zrozumieć. 

Ta wizja, to spotkanie na jawie to najbardziej traumatyczne doświadczenie, jakie do tej pory przeżył. Myślę, że to wydarzenie do głębi wstrząsnęło Piotrem. Chyba wtedy dopiero uwierzył, że egzorcysta mówił prawdę. W tym spotkaniu z demonem dokonał wyboru, postanowił z nim walczyć, a nie współpracować. Władza jaką dysponował fascynowała go, ale zrozumiał, że to droga ku przepaści. Odrzucił ją i powiedział „nie”. Dopiero od tego momentu zaczął się modlić, ale prawdziwie szczerze. Wewnętrznie czuł tego wielką potrzebę. 

I tak zaczęła się nasza wojna.

Jednak im więcej było modlitwy, tym częstsze były ataki. Przychodziło to falami, 2 miesiące spokoju, 2 miesiące horroru. W okresie ataków niemalże codziennie Piotr przeżywał nocne wizyty. W warszawskim mieszkaniu stara podłoga uginała się i skrzypiała pod wpływem ciężaru, choć nikogo nie było widać. Pewnej nocy Piotr obudziwszy się zauważył, że sufit jest wyjątkowo blisko. Spojrzał wtedy w bok i zauważył, że wisi nad łóżkiem z 1.5 metra. Na szczęście nie wpadł w panikę, tylko się obniżył powoli samoczynnie. Co najmniej dziwne doświadczenie. 

Ingerencja Złego była tak silna, że był u kresu sił. Przyznał się też, że znowu chciał popełnić samobójstwo.Słyszał w głowie;

• Rzuć się, rzuć, życie jest bez sensu, po co ci to?

Manifestacje fizyczne demona nie są tak wyniszczające jak jego oddziaływanie na psychikę. To tak jakby ktoś dłońmi objął głowę i powoli ściskał ją imadłem. Piotr bał się zasypiać, jeśli już to zapalał lampkę nocną myśląc, że da mu to jakąś iluzję bezpieczeństwa. Paliła się nocami przez lata. Jednak prawdziwy spokój odnalazł w modlitwie, czasami modlił się kilka minut, czasami godzinę. Choć niekiedy zaraz po modlitwie podłoga znowu uginała się i było słychać ciężkie kroki Piotr stawał się w sobie silniejszy. W pewnym momencie zrozumiał, że nie ma innej drogi jak walka…. albo on przetrwa, albo oni…. kimkolwiek są.

Uwaga, ponieważ wpisy edytują się w kolejności od najnowszych do najstarszych, by w pełni zrozumieć pisany tekst, proszę cofnąć się do samego początku.

Postanowiłam szczerze porozmawiać z Piotrem, tym bardziej, że przez jego zachowanie, otaczającą go aurę, coraz gorzej znosiłam jego obecność. Między nami dosłownie iskrzyło. Dochodziło do tego, że kiedy przyjeżdżał do domu w piątek nie mogłam się doczekać, kiedy wyjedzie w niedzielę. To co zaczął opowiadać bardzo mnie zaskoczyło. Przyznał się, że jeszcze nigdy nie czuł się lepiej, że ma władzę nad innymi i to go fascynuje. Powiedział, że lubi wykorzystywać ludzi i robi to świadomie. Odkrył, że z łatwością ściąga od innych energię choćby wtedy, gdy wraca pociągiem do domu. Wtedy ma dużo czasu, by ćwiczyć i robi to często. Opowiedział o pewnym wydarzeniu.

Jechałem pociągiem, przede mną kilka godzin jazdy, a byłem cholernie zmęczony. Przez krótką chwilę byłem w przedziale sam, ale wkrótce dołączyła do mnie 5 osobowa grupka młodych ludzi, z rozmów wynikało, że wracali ze szkolenia. Miałam nadzieję, że wysiądą w Poznaniu, ale nie….Wytrzymałem trochę, ale oni tak gadali i gadali, bez końca. A ja byłem tak zmęczony. K…wa trudno. Oparłem się wygodnie. Przymknąłem oczy. Skupiłem się po kolej na każdym z nich. Wciągałem ich energie nosem, jak zapach dobrych perfum. W przedziale robiło się coraz ciszej. Kiedy podniosłem wzrok zauważyłem, jak dziewczyna wpatruje się we mnie przerażona i mówi „ Co pan robi, co pan robi!!!” Osunęła się po chwili, musiałem ją złapać, by nie spadła. Do końca miałem święty spokój. Bolała mnie tylko trochę głowa w tym miejscu (i pokazał mi miejsce między brwiami, później się dowiedziałam, że tzw. trzecie oko) Gdyby tak nie gadali….

Inny przykład; trafił mu się nieuczciwy kontrahent. Nie można było zmusić go do spłaty długu przez wiele miesięcy, a chodziło o duże pieniądze. Piotr zmęczony tam faktem po prostu pewnego dnia wygodnie usiadł w fotelu, zagłębił w swoich myślach , przywołując obraz tego człowieka. Tydzień później pieniądze zostały spłacone, a nasz kontrahent miał ciężki wypadek. 

Inny kontrahent od ponad roku unikał zapłacenia za fakturę. Był nieuchwytny i na szczęście dla niego Piotr nie znał go osobiście. Pewnego dnia jadąc pociągiem usiadł naprzeciwko obcego mężczyzny. Niby nic… Piotr spojrzał na niego raz, drugi i po chwili powiedział;

• Pan się nazywa Kowalski?
• Tak.
• Jest pan oszustem.(p.s. mężczyzna miał bardzo nietypowe i rzadkie nazwisko, ale nie mogę go ujawnić)

Facet się naprawdę przestraszył, ludzie w przedziale zamilkli i zaczęli obserwować co się dzieje. Była tak napięta atmosfera, że mężczyzna wybiegł z przedziału.

Wszystkie wydarzenia, które relacjonował zrobiły na mnie ogromne wrażenie, bo opowiadał to z takim … zadowoleniem. Szkoda było mi tych ludzi, ale chyba wtedy zrozumiałam, że Piotr może być naprawdę niebezpieczny. Ale jak to się właściwie stało?

Kiedy już tak rozmawialiśmy szczerze Piotr otworzył się bardziej. Przyznał po chwili, że czasem ogarnia go uczucie bezsensowności życia. Każdej nocy budzony jest równo o 3.00. Po prostu otwiera oczy i siada na łóżku. Czasami coś dotyka jego twarzy, czasami słyszy kroki w swoim pokoju. Czasami ktoś szepcze „Piotr, Piotr…”. Czuje wokół siebie stale czyjąś obecność. Czuje się fizycznie i psychicznie bardzo zmęczony. 

Przyznał także, że chciał popełnić samobójstwo.

To był dla mnie cios w samo serce.

Jechał autem do domu i jak zwykle bardzo szybko. Na autostradzie coś go zaczęło naciskać w głowie, by się rozwalił o filar. Było mu już wtedy wszystko obojętne. Kierując się na filar ktoś przejął jego kierownicę i odbił w lewo i to go otrzeźwiło. ?!

Ktoś przejął jego kierownicę? Trudno było mi w to uwierzyć. Sama przeżywałam dziwne sytuacje, ale mimo wszystko… nadal trudno było mi w to uwierzyć.

I wtedy dostałam znak, że wszystko może dziać się naprawdę. Punktem zwrotnym w uświadomieniu sobie z czym mamy do czynienia był telefon. Kilka dni później w nocy po raz drugi w życiu usłyszałam w swojej głowie męski głos;

• Odbierz ten telefon.

Ten głos był bardzo twardy, sugestywny, na tyle mocny, że budzę się natychmiast i automatycznie siadam na łóżku. Piotr poruszony hałasem też się budzi i w tym samym momencie dzwoni jego telefon komórkowy. Jesteśmy oboje tak zaskoczeni, że słuchamy dzwonka przez dłuższą chwilę. Mąż sięga po telefon, ale po drugiej stronie jest wyłącznie cisza. Nikt się nie odzywa, nie wyświetlił się też żaden numer. Siedzimy obydwoje bezradnie na łóżku i próbujemy zrozumieć co się właśnie wydarzyło. Nie mogliśmy już zasnąć, a była dopiero 3.00 w nocy.