Miesiąc: kwiecień 2016

18. 02. 13 r. Warszawa.

• Nie rozważaj tego, co zostało rozważone – to usłyszałem w kościele dzisiaj rano i spojrzał na mnie Piotr wzruszając ramionami.

Nie zrozumiałam tych słów na początku, ale nagle dostałam olśnienia. Wczoraj długo rozmawialiśmy na temat Magdy (byłej wspólniczki Piotra) i jej znaczenia w naszym życiu. To była tak „niezwykła” osoba, że takiej drugiej to chyba w jednym mieście nie ma. Nie rozważaj tego, co zostało rozważone – Te słowa tylko potwierdziły, że nie ma sensu cofać się w przeszłość. Było, minęło. 

….. Doszło do mnie jeszcze coś…. jesteśmy słuchani. !!!

25. 02. 13 r. Szczecin. Warszawa.

Przeczytałam książkę ”Niebo istnieje naprawdę”. http://www.empik.com/niebo-istnieje-naprawde-burpo-todd-vincent-lynn,p1045732686,ksiazka-p

Historia prawdziwa. „Poruszająca historia małego chłopca, który w szczery, prosty i dziecięcy sposób opisuje swój pobyt w niebie. Każdy powinien przeczytać tę ciekawą, przekonującą książkę – dla tych gotowych na podróż do nieba będzie inspiracją; niepewnym zaś mały chłopiec wskaże słuszną drogę. Jak powiedział Colton: Niebo istnieje, naprawdę”

Fajna historia, czyta się świetnie i kilka zawartych w niej informacji szczególnie zwróciły moją uwagę.

„Nadchodzi wojna między Bogiem a szatanem”
„Mamo, Szatan nie jest jeszcze w piekle”.                                                                    „Jezus wygrywa. Rzuca szatana do piekła. Widziałem” 

„Aniołowie trzymają miecze, aby mogli trzymać szatana z daleka od nieba! Każdy ma miecz”

Informacja o mieczu mnie po prostu rozwaliła. Każdy ma miecz…

Ten chłopiec również widział anioła z lekko kręconymi włosami. Może jest to ich znak rozpoznawczy?

Tej nocy, o tej samej godzinie mieliśmy jednocześnie pobudki, ja w Szczecinie, Piotr w Warszawie.

Relacja Piotra;
Obudziłem się o 3.00 i poczułem jego obecność.

• A to ty ośle – powiedziałem.                                                                                    
• Czemu mnie wyzywasz?                                                                                          
• Pieprz się ośle!                                                                                                      
• Czemu mi dobrze życzysz – zaczął się śmiać. 

I wtedy doszło do mnie, że z nim się nie dyskutuje i zacząłem się modlić.

p. s Piotr po latach ma szczególne podejście do gacka, ani w tym szacunku, ani strachu. Nie wiem czy to źle, czy dobrze. Rozmowa, można rzec, na bardzo wysokim poziomie. 

Moja relacja;

Obudziłam się o 3.00 zupełnie bez powodu. Poszłam obejrzeć rozdanie Oscarów w TV, ale wiało nudą, więc z powrotem do łózka. Nie mogłam zasnąć, ale wkrótce wpadłam w półsen.

Jechałam szybko gdzieś asfaltową drogą, jakbym uciekała, mijałam mnóstwo dziwnych ludzi i zwierząt. Raptem znalazłam się w miejscu, gdzie było naprawdę pięknie. Poczułam tak silną energię tego miejsca, że uniosłam się w górę pionowo na wysokość drzewa. Ludzie się na mnie patrzyli i się cieszyli. Wzrokiem szukałam źródła tej energii, tej mocy. Zobaczyłam nagle w dolinie ogromny krzyż ozdobiony kwiatami, różami chyba, poczułam wielką moc płynąca z tego miejsca i radość wielu ludzi, którzy pod nim stali ….. no i wtedy zadzwonił Piotr, obudził mnie.

Róża – mądrość wieczna, męczeństwo, męka Chrystusa, przemijanie, tajemnica, wieczność

Krzyż – symbol cierpienia i śmierci Jezusa. Jednocześnie zwycięstwa śmierci. Krzyż to znak zgody na Wolę Bożą. W szerszym znaczeniu symbol łączności Boga z człowiekiem – belka pozioma to linia człowieka, pionowa – linia Boga. Krzyż często jest redukowany do znaku „plus”, podczas gdy powinien być przedstawiany z postacią Jezusa czyli jako tzw „pasyjka”, bo tylko w takiej formie przedstawia istotę chrześcijaństwa.

http://wiara.arachbox.com/Symbole_chrześcijańskie

26. 02. 13 r. Warszawa.

Czułam przez skórę, że po wczorajszych nocnych spotkaniach coś się wydarzy. Piotr będąc rano w kościele usłyszał;

• Sierżantem z okiem dżina byłeś na dole.
• Teraz My walczymy o ciebie, później ty będziesz walczyć o Nas i za Nas.
• Pamiętaj, Ja w tobie, ty we Mnie.

Zrozumienie tych słów jak na razie jest poza moim zasięgiem pojmowania.                       Pamiętaj, Ja w tobie, ty we Mnie – słyszy już po raz drugi.

14. 01. 13 r. Warszawa.           

Byliśmy w kinie na „Życie PI”. Film rozpoczyna się pięknymi scenami i padają tam słowa o Bogu, które bardzo nas wzruszyły. Jednocześnie rozbeczeliśmy się w kinie, kiedy wszyscy siedzieli dookoła cicho. Jakoś nie mogliśmy się powstrzymać. Nie zdawałam sobie sprawy, jak głęboko w nas siedzi to wszystko.

Dwa dni temu wdałam się w dyskusję z osobą z forum na temat diabła, tłumacząc jak on działa i jak wpływa na człowieka. Od razu miałam problemy, nocne pobudki i koszmary. Nie wiem, czy w takim razie powinnam dalej o nim pisać. Kiedy przekazujemy naszą wiedzę, ja pisząc a Piotr mówiąc często nam to się odbija czkawką. No, ale to także na tym polega walka ze Złym, krzyczeć o tym głośno. To już kwestia wyboru, święty spokój, czy walka.

Piotr trochę wczoraj narozrabiał. Zrobił kilku ludziom awanturę, oraz wyśmiał osoby, które zbierały pieniądze na Owsiaka.  Naprawdę nie wiem co go napadło. W podzięce dostał wypalenie na policzku w kształcie małego złamanego krzyża. Zrobiłam natychmiast zdjęcie, ale jakość niestety jest słaba.

Kilka minut po wypaleniu tego znaku Piotr usłyszał;

• Twoje uczynki zostały zatrzymane w Moim ręku, by nie mogli się o nich dowiedzieć na dole.
• Zostały spopielone.
• Ja w tobie, ty we Mnie.

Piotr wypowiadał te słowa, a ja natychmiast je zapisałam… no i zrobiliśmy wielkie oczy…….. 

Dzisiaj pracownik Piotra, ten, który także widzi „rogatych” widząc wypalenie, powiedział;

• Oooo, znowu pana atakują, a myślałem, że będzie miał pan już spokój.

p. s. Muszę z nim kiedyś pogadać.

19. 01. 13 r. Szczecin.

Dzisiaj rano o 9.30 wychodziliśmy z domu, przedtem wyłączyliśmy telewizor. Kiedy zaczęliśmy ubierać się w przedpokoju usłyszeliśmy, że telewizor sam się włączył. Trochę zaskoczony Piotr podchodzi do stolika po pilota, by go znowu wyłączyć, ale pilot leżał już w kuchni. Zdenerwowaliśmy się. Wczoraj rozmawialiśmy o gacku dość długo, no i dał nam znać, że jest.

26. 01. 13 r.  Warszawa.

Wizja.

• Szedłem aleją, która wisiała w powietrzu, po jednej stronie ciemność, po drugiej stronie ciemność. Kiedy próbowałem zejść z tej drogi, niewidzialna duża ręka naprowadzała mnie z powrotem na drogę. Pilnowała mnie, bym nie zbłądził.

Ktoś na forum umieścił dwa filmy z egzorcystą pracującym w W. Brytanii. Bardzo przekonywujący i ciekawy mówca. Mówi jak jest nie obwijając w bawełnę. Szkoda, że tak mało egzorcystów jest podobnych do niego.  

Ksiądz Glas powiedział coś bardzo istotnego;

„Bóg także przemawia przez sny.” Cieszę, że to powiedział. Mamy tyle wizji, tyle snów, tyle znaków, ale to tylko wizja, tylko sen i tylko znak. Nigdy nie wiadomo czy to prawda, czy to jedynie wyobraźnia.

Ksiądz Glas wspomniał o książce „Rękopis z czyśćca„. To zapiski zakonnicy, która miała wizje z czyśćca i zapisywała to w formie dziennika. Przejrzałam te zapiski i znalazłam w nich ciekawy fragment idealnie pasujący do Piotra.

Gdy Bóg chce mieć jakąś duszę całkowicie dla siebie, najprzód ją miażdży, tak mniej więcej, jak jabłka w prasie przy wyciskaniu soku. Czyni tak, by zmiażdżył jej namiętności, chęć szukania siebie, słowem – wszystkie jej braki. Następnie zmiażdżoną w ten sposób duszę kształtuje według własnego upodobania, a widząc jej wierność, doprowadza ją w krótkim czasie do całkowitego przekształcenia.

Dopiero wtedy Jezus obsypuje ją specjalnymi łaskami i zanurza w swojej miłości.

To jest prawda. Nigdy nie myślałam, że to będzie prawdą.

27. 01. 13 r.  Warszawa.

• Miałem sen, widzę wielki wieżowiec, piękny błyszczący, który nie był skończony, na moich oczach ktoś skończył budowę.

Znowu wieżowiec… Ostatnim razem tsunami, które zalewało wieżowiec oznaczało zbliżające się niebezpieczeństwo związane z utratą życia (atak anafilaktyczny). Tym razem ktoś kończy piękny i błyszczący wieżowiec…. mam nadzieję, że to jedynie oznaka zbliżania się do samego Nieba.

01. 02. 13 r.  Warszawa.

• Od dawna modlę się z szeroko rozłożonymi rękoma. Ale mniej więcej od 2 lat podczas modlitwy wyraźnie na moich dłoniach odczuwam palcami kule energetyczne. One są miękkie jak guma i podskakują na dłoni jak balony. To nie są małe kule, ale wielkości piłki.

Gdyby udało się je sfotografować… Swoją drogą, jak wielką moc ma modlitwa….

08. 11. 12 r.  Szczecin.  

Postanowiłam iść do AIDY, dowiedziałam się, że przyjeżdża, więc wykorzystałam tę okazję po raz ostatni. Poznała mnie od razu. Podała mi parę informacji, które nie tylko mnie jak zwykle zaskoczyły swoją trafnością, ale i tym, że układają się w konkretną całość.

• Pani mąż był kiedyś zakonnikiem – p. s. myślę, że lepiej mówić po prostu duchownym.

To, co przeżywacie w tym życiu już się raz zdarzyło, ale wtedy wam się nie udało, wasza córka popełniła samobójstwo, teraz dali wam ponownie szansę – p. s. mało brakowało, by historia się powtórzyła.

• Jesteście razem z mężem jak nożyczki, tniecie razem – pokazała dłonią.

• Czy zapisuje pani w czerwonym pamiętniku atramentem to, co się dzieje? – Zapisuję w komputerze – W takim razie robiła to pani ostatnim razem, musi pani pisać i to ogłosić później.
• Mieszkanie (które opuściliśmy) było totalnie nawiedzone, ale to diabeł chciał was wyrzucić, bo miał dosyć ciągłych modłów, to go parzyło i mdliło – p. s. wow… teraz ma to sens, teraz rozumiem. 
• Niech się pani nie martwi, pani mąż jest już zmieniony. Płaszcz śmierci został odrzucony – p.s. nawiązała do wypadku z atakiem anafilaktycznym z powodu zatrucia zęba.
• Diabeł atakuje fizycznie i będzie to robił dalej – p.s. dot. m. in. ugryzień.
• Proszę pani, to co się dzieje to jeden wielki projekt ułożony na Górze – p.s. Jeden wielki projekt ? Nikt nie mógł lepiej tego ująć. 

Zamyśliła się, a po chwili powiedziała kilka najpiękniejszych słów, jakich wcześniej nigdy nie słyszałam.

• Wie pani co? … Bóg przebaczył pani mężowi. Przebaczył mu.

Charlie Mackesy – Prodigal Son

Kiedy powiedziałam o tym Piotrowi przez telefon usłyszałam tylko jego szloch. Wyłączył się, bo nie był w stanie rozmawiać.

Bóg przebaczył Piotrowi, tego byłam pewna z chwilą, gdy opowiedział mi o swojej wizji o pustyni. http://osaczenie.pl/wp/2016/04/22/    

Piotr jest jako ten syn marnotrawny….

Ale czy to znaczy, że to już koniec naszej walki?

09. 11. 12 r.  Warszawa. 

Piotr był na spotkaniu w Siedlcach, by negocjować podpisanie umowy z pewną dużą firmą. Na dwugodzinnym spotkaniu było kilka osób, sami mężczyźni + jedna kobieta, która nie włączała się do rozmowy, tylko uważnie przyglądała się Piotrowi. Po zakończeniu negocjacji podeszła do niego i zaczęła mówić;

• Moja mama powiedziała mi, że to spotkanie będzie dla mnie bardzo ważne. Ja nie wiem dlaczego, ale muszę coś panu powiedzieć…

Słowo za słowem a zaczęła opowiadać mu całe swoje życie. Piotr był tym zaskoczony, bo widział ją pierwszy raz w życiu, po chwili był zaskoczony jeszcze bardziej, kiedy usłyszał, że;

• …ma 3 dzieci, że faceci chcą ja ciągle podrywać i odrywać od rodziny, że do domu przyszedł czarny bardzo przystojny mężczyzna, otworzyła mu drzwi, a kiedy się odwrócił miał z tyłu ogon (!), że niedawno pośrodku domu rozległ się straszny huk, jakby coś wielkiego się rozbiło, że na drugi dzień błyskawica uderzyła w ten dom, że się wszyscy modlą się codziennie różańcem.

Ta ilość dziwnych informacji była tak nieoczekiwana, że Piotr nie wiedział co powiedzieć. Pocieszył ją tylko i powiedział, że ma wierzyć i się modlić. Niestety nie poświęcił jej więcej czasu, gdyż jego głowa była zajęta zupełnie czym innym. Szkoda. Mam do niego czasami pretensje, że lekceważy takie sytuacje, a ktoś właśnie potrzebuje pomocy i on jest jedyną osobą, która może to zrozumieć.

Zwróciłam uwagę na kilka elementów w jej historii.
To ciekawe, że kobiety widzą diabła w formie bardzo przystojnego czarnego mężczyzny (znam to z autopsji). Z kolei mężczyźni widzą go często jako kobietę. A jak widują go w takim razie homoseksualiści?

Rozległ się straszny huk, jakby coś wielkiego się rozbiło – miałam dokładnie to samo, więc wiem, o co chodzi.

Ogon z tyłu to dla mnie zupełna nowość. Nie wiem nawet co o tym sądzić. Może kobitka trochę przesadziła? 

18. 11. 12 r. Warszawa.

Wizja                                                 

• Byłem w pokoju, nie wiadomo skąd pojawiła się broń, karabin Kbk 47 AK, wersja zmodernizowana z piękną drewnianą kolbą i miałem do tego 3 pełne magazynki z nabojami. W ułamku sekundy załadowałem, przeładowałem i odbezpieczyłem. Wyraźnie widziałem czarną lufę, pięknie obrobioną drewnianą kolbę. Byłem gotowy, a wtedy usłyszałem;
• Nie możesz już iść tą drogą – odłożyłem broń.

Piotr musi się jednoznacznie opowiedzieć, po której stronie stanąć.

26. 10. 12 r.  Warszawa.

Po raz drugi w życiu miałam zaskakujący przypadek z samo-dzwoniącym telefonem. Siedzieliśmy sobie na kanapie, spojrzałam na swój telefon i głęboko zamyśliłam się nad tym, że powinnam w końcu zadzwonić do mojej mamy. A ponieważ właśnie oglądaliśmy Wiadomości, postanowiłam poczekać do końca programu. Nie zdążyłam skończyć swoich myśli, kiedy zadzwonił mój telefon. Mama !

• Dzwoniłaś ?                                                                                                              
• Nie – odpowiedziałam zdziwiona.                                                                                    
• No jak nie, jak przed chwilą odebrałam twój telefon i usłyszałam twój głos „mamo” i rozłączyło się. Dlatego oddzwaniam.                                                                                                

Zatkało mnie. 

Od jakiegoś czasu zauważyłam, że jestem jakoś dziwnie kompatybilna ze swoim telefonem. To mnie nieco śmieszy, czasami żartuję sama do siebie, że moje rachunki znacznie się zmniejszą, bo kiedy o kimś pomyślę, ten po krótkim czasie dzwoni. Nie wiem jak to wytłumaczyć. Albo ja odczuwam czyjeś myśli, albo myślami przyciągam konkretnych ludzi.

Kiedy się nad tym zastanawiałam siedząc ciągle na tej kanapie, Piotr powiedział w pewnym momencie …

• Przesuń się trochę, bo twój grubas nie ma miejsca.
• …. Czy ty jesteś normalny ? – wyrwało mi się.
• No przecież Go widzę …, a teraz położył na ustach palec, bym siedział cicho.

Wtedy przyszło mi do głowy…. że to może to mój anielski gruby przyjaciel wyręcza mnie telefonami ? 

29. 10. 12 r.  Szczecin.   

Syn znowu źle spał. W nocy jego łóżko całe się trzęsło i lekko unosiło. Cieszę się, że w ogóle mi o tym powiedział, bo nie jest skory do mówienia. Widocznie musiało zrobić to na nim spore wrażenie i musiał komuś, kto to rozumie, o tym opowiedzieć. Trzęsące i unoszące się łóżko to standardowy repertuar gacka pod tytułem; strachy na lachy…, ale !… Przyjemne to nie jest. Przeżyłam to raz i wystarczy.

30. 10. 12 r. Warszawa. 

Wizja Piotra. 

• Podeszła do mnie kobieta, myślałem, że to ty, ale zorientowałem się po chwili, że to ktoś inny. Była ubrana w zieloną długą suknię, miała porcelanową twarz, ale mocno zielone oczy.
• Pamiętaj, potężny anioł to IZIS, pamiętaj! … powiedziała.

p.s. Nam to nic nie mówi, więc oczywiście zaczęłam szukać w internecie.

Izis, to egipska bogini, a także jeden z upadłych aniołów. (!) „Izis – (Izyda) w „Raju utraconym” Milton zalicza to egipskie bóstwo życia (boginię – matkę) do pocztu aniołów upadłych. Może to mieć związek z faktem, iż Fenicjanie przemianowali Izis na Astarota, który w traktatach magicznych jest eks-serafinem i wielkim księciem krain piekielnych.” http://www.satanorium.pl/symbolika/52

O co tu chodzi ? Może o nic, a może dowiem się później.

03. 11. 12 r. Warszawa.

2 wizje.   

• Spadaliśmy razem w otchłań piekła. Obejmowałaś mnie tak mocno, że nie mogłem się ruszyć. Spadając mijaliśmy jakieś monstra, diabły, które rozlokowały się na rożnych poziomach i nas obserwowały. Tylko obserwowały. Drabiny tam były, żeby wejść na poziomy. Wtedy krzyknąłem do ciebie, byś chwyciła mnie za nogi, a uwolniła ręce. Mogłem je wtedy szeroko rozłożyć i wypuścić z siebie całą energię.
• ……. – piekło ma różne poziomy?

Średniowieczna ilustracja Piekła w Hortus deliciarum manuskrypcie Herrady z Landsbergu (około 1180 roku)

Moja wizja; Prowadziłam motor, na tylnym siedzeniu siedział Piotr. Jechaliśmy przez labirynt, goniły nas gacki, ale ponieważ jechaliśmy bardzo szybko nie mieli szans nas dopaść.

Dwie wizje w ciągu jednego dnia. Wygląda na to, że ze Złym walczymy razem. Hmm… A czyż tak nie jest?

A tymczasem Piotr został znowu ugryziony, tym razem w podbródek.

Uwaga, ponieważ wpisy edytują się w kolejności od najnowszych do najstarszych, by w pełni zrozumieć pisany tekst, proszę cofnąć się do samego początku.

24. 08. 12 r. Warszawa.       

Nasi pracownicy potrafią czasami nas naprawdę zadziwić, „palną” coś takiego, co zmusza nas samych do głębszej refleksji. Marek, jeden z pracowników, powiedział dzisiaj do Piotra zupełnie niespodziewanie;

-Pan myśli, że ja ich nie czuję? Oni cały czas mnie kuszą… na przykład żebym szybciej jechał i się rozbił, albo, żebym zaczął pić. Ja ich widzę i wiem o co chodzi. 

Zadziwiające… Wydawałoby się, że to przypadkowi ludzie zebrani w jednej małej firmie, a myślą i czują to samo. Jakaś „drużyna pierścienia”, czy co… ? 

28. 08. 12 r.  Warszawa.        

Piotr „znalazł” w internecie orędzie skierowane do siostry Eugenii http://www.apokalipsa.info.pl/objawienia/ravasio_bog_ojciec.htm . Nigdy o niej wcześniej nie słyszałam. Część tego orędzia, które zainteresowało mnie najbardziej, wkleiłam do forum Nautilusa. W nocy Piotr miał od razu wizję; czarny pies próbuje mnie zaatakować za nogę.       No cóż, to tylko kolejny znak, że gackom nie podoba się to, co robię… ale mam przestać? To przecież jak dezercja. 

Czytając orędzie poczułam bardzo silną energię, do tego stopnia, że rozbolała mnie głowa i polały mi się łzy. 

Oto prawdziwy cel Mojego przyjścia:
1) Przychodzę, aby wygnać przesadny lęk, który Moje stworzenia odczuwają wobec Mnie. Pragnę dać im do zrozumienia, że Moja radość polega na tym, abym był znany i kochany przez Moje dzieci, to znaczy przez całą ludzkość obecną i przyszłą.
2) Przychodzę przynieść nadzieję ludziom i narodom. Iluż od dawna już ją utraciło! Ta nadzieja pozwoli im pracować dla swego zbawienia, żyjąc w pokoju i bezpieczeństwie.
3) Przychodzę, aby dać się poznać takim, jakim jestem; aby ufność ludzi wzrastała jednocześnie z miłością do Mnie, ich Ojca. Ma On tylko jedno pragnienie: czuwać nad wszystkimi ludźmi i kochać ich jako Swoje dzieci.

Jestem Wiekuisty i kiedy żyłem Jeden Jedyny, już wówczas postanowiłem użyć całej Swej Potęgi do stworzenia istot na Mój Obraz. Najpierw jednak trzeba było stworzyć materię, aby istoty te mogły znaleźć środki utrzymania. Stworzyłem zatem świat. Napełniłem go tym wszystkim, co – jak wiedziałem – będzie ludziom potrzebne: powietrzem, słońcem, deszczem i wieloma innymi rzeczami, o których wiedziałem, że będą im niezbędne do życia. W końcu został stworzony człowiek! Cieszyłem się Moim dziełem! Człowiek jednak dopuszcza się grzechu, ale to właśnie wówczas objawia się Moja nieskończona dobroć.

Aby żyć wśród ludzi przeze Mnie stworzonych, wybrałem w Starym Testamencie proroków. Pouczyłem ich o Moich pragnieniach, o Moich troskach i Moich radościach, żeby ukazali je wszystkim. Im bardziej szerzyło się zło, tym bardziej Moja dobroć pobudzała Mnie do porozumiewania się z duszami sprawiedliwymi, aby przekazywały Moje polecenia tym, którzy powodowali nieład. Niekiedy musiałem posłużyć się surowością, aby ich odzyskać – a nie karać, gdyż to spowodowałoby jedynie zło – aby ich odwieść od zła i skierować ku ich Ojcu i Stworzycielowi, o którym zapomnieli i przestali Go znać w swej niewdzięczności. Później zło tak zalało serca ludzi, że byłem zmuszony zesłać na świat nieszczęścia, aby oczyścić człowieka poprzez cierpienie, zniszczenie jego dóbr czy nawet utratę życia. Był potop, zniszczenie Sodomy i Gomora, wojny itp…

Obiecałem światu Mesjasza. Czego nie uczyniłem, aby przygotować Jego przyjście! Ukazywałem się w symbolach, które Go przedstawiały już tysiące lat przed Jego przyjściem! A kim jest ten Mesjasz? Skąd przychodzi? Co uczyni na ziemi? Kogo przychodzi ukazać? Mesjasz jest Bogiem. A kim jest Bóg? Bóg jest Ojcem, Synem i Duchem Świętym. Skąd przychodzi lub raczej kto Mu polecił przyjść między ludzi? Ja, Jego Ojciec, Bóg. Kogo ukazywać będzie na ziemi? Swego Ojca, Boga. Co uczyni na ziemi? Sprawi, że Ojciec, Bóg, zostanie poznany i pokochany.

Widzicie, o ludzie, że od całej wieczności miałem tylko jedno pragnienie: dać się poznać ludziom, pozwolić się umiłować. Pragnąłem nieustannie być przy nich. Czy chcecie mieć prawdziwy dowód tego pragnienia, które wyraziłem?

Kiedy stwierdziłem, że ani patriarchowie, ani prorocy nie potrafili sprawić, by ludzie Mnie poznali i pokochali, postanowiłem przyjść Ja sam. Ale jak to zrobić, żeby znaleźć się między ludźmi? Nie było innego sposobu, jak tylko przyjść samemu w drugiej Osobie Mojego Bóstwa. Czy jednak ludzie Mnie poznają? Czy Mnie posłuchają? Żadne przyszłe wydarzenia nie są przede Mną ukryte. Dlatego na te obydwa pytania odpowiedziałem sobie sam: „Nawet będąc blisko Mnie zlekceważą Moją obecność. W Moim Synu źle się ze Mną obejdą pomimo całego dobra, jakie im wyświadczy. Znieważą Mnie w Moim Synu, ukrzyżują, aby doprowadzić Mnie do śmierci.” Czy to Mnie powstrzyma? Nie, Moja miłość do Moich dzieci, ludzi, jest zbyt wielka. Nic Mnie nie powstrzymało. Uznajcie więc słusznie, że was ukochałem, można by rzec, bardziej niż Mojego umiłowanego Syna lub – ściślej mówiąc – bardziej od Siebie samego.

Jestem najlepszym z ojców! Znam słabość Moich stworzeń! Przyjdźcie do Mnie, przyjdźcie z ufnością i miłością, a Ja po waszej skrusze przebaczę wam! Nawet gdyby wasze grzechy były tak odrażające jak bagno, wasza ufność i wasza miłość pozwoli Mi o nich zapomnieć do tego stopnia, że nie zostaniecie osądzeni! Jestem sprawiedliwy, to prawda, ale Miłość odpłaca za wszystko!

Przychodzę do was dwiema drogami: poprzez Krzyż i Eucharystię!
KRZYŻ jest Moją drogą zstępowania ku Moim dzieciom. Sprawiłem, że przez niego Mój Syn was odkupił. Dla was Krzyż jest drogą dojścia do Mojego Syna, a przez Mojego Syna – do Mnie. Bez niego nigdy nie moglibyście przyjść do Mnie, człowiek bowiem ściągnął na siebie przez grzech karę rozłąki z Bogiem.
W EUCHARYSTII przebywam między wami jak ojciec w swojej rodzinie. Chciałem, żeby Mój Syn ustanowił Eucharystię, aby z każdego tabernakulum uczynić skarbiec Moich Łask, Moich Bogactw i Mojej Miłości, aby dać je ludziom, Moim dzieciom

Na zakończenie tego małego wykładu składam wam obietnicę, której skutki będą wieczne. Oto ona: WZYWAJCIE MNIE IMIENIEM OJCA Z UFNOŚCIĄ I MIŁOŚCIĄ, A WSZYSTKO OTRZYMACIE OD TEGO OJCA, DOZNAJĄC RÓWNOCZEŚNIE MIŁOŚCI I MIŁOSIERDZIA.

Wierzcie Mi, wy którzy Mnie słuchacie czytając te słowa! Gdyby wszyscy ludzie znajdujący się z dala od naszego Kościoła katolickiego usłyszeli o tym Ojcu, który ich kocha, który jest ich Stworzycielem i Bogiem, o Ojcu, który pragnie im dać życie wieczne, duża część z nich, także spośród najbardziej upartych, przyszłaby do tego Ojca, o którym mówilibyście im. Jeżeli nie możecie iść osobiście, aby do nich przemawiać, szukajcie innych sposobów. Są tysiące sposobów bezpośrednich i pośrednich. Posługujcie się nimi w pracy, w prawdziwym duchu uczniów i z wielkim zapałem. Obiecuję wam, że wasze wysiłki będą prędko – dzięki łasce – ukoronowane wielkimi sukcesami. Stańcie się apostołami Mojej ojcowskiej Dobroci, a przez gorliwość, jaką dam wam wszystkim, będziecie mieć siłę i moc nad duszami.

Będę zawsze przy was i w was. Jeżeli dwóch będzie przemawiać, Ja będę między wami dwoma, jeżeli będzie was więcej, będę między wami. W ten sposób będziecie mówić to, czym Ja was natchnę, i wprowadzę waszych słuchaczy w pożądane nastawienie. I tak ludzie zostaną podbici miłością i zbawieni na całą wieczność.

Jeśli chodzi o sposoby uwielbienia Mnie – tak jak tego pragnę – nie proszę was o nic innego jak tylko o wielkie zawierzenie. Nie sądźcie, że oczekuję od was surowości obyczajów, umartwień, że chcę, byście chodzili boso lub padali twarzą w proch, posypywali się popiołem itp. … Nie, nie! Chcę i to jest Mi drogie, byście zachowywali wobec Mnie postawę dziecięcą, pełną prostoty i zaufania Mi!

26. 07. 12 r. Warszawa.

• Miałem wizję;
• Znowu śniło mi się akwarium pełne ryb, obserwowałem je. To już kolejne akwarium jakie widziałem. Zawsze miałem wrażenie, że to my ludzie jesteśmy tymi rybkami, a ktoś nas obserwuje. Inni nas ciągle obserwują i wiedzą o nas wszystko.

30. 07. 12 r.  Warszawa.

• Miałem wizję.
• Widziałem dwóch mężczyzn ubranych w skórzane brązowe fartuchy, kuli miecz. Wielki miecz, którego rękojeść była pod kątem 45 stopni. Usłyszałem głos kogoś stojącego obok, kto również to obserwował.

• W tym mieczu jest wielka siła i moc. Miecz idzie teraz do uświęcenia – powiedział.

• Dajcie mi go – odparłem.

• Kiedy przyjdzie czas, sam cię odnajdzie.

Symbol miecza od dłuższego czasu pojawia się w naszych wizjach. Pamiętam, że obcinając rękę córki dostałam najpierw do dłoni miecz, potem miecz pojawia się już tylko w wizjach Piotra i to wielokrotnie. Dzisiaj Piotr był tak pod wrażeniem swojej wyrazistej wizji, że poprosiłam, by go narysował.

• Kiedy przyjdzie czas, sam cię odnajdzie.… 

31. 07. 12 r. Warszawa.       

Brat zmarłej Krysi dostał pismo z sądu, że przegrał sprawę o mieszkanie i informację o uregulowanie kosztów. No i dobrze. Nikt tam nie powinien mieszkać, co jest raczej mało prawdopodobne w dzisiejszych czasach. Ja nie zwróciłam na to uwagi i nie wiem, czy to ma jakiekolwiek znaczenie, ale Piotr zauważył to natychmiast. Zastanowiła go zbieżność cyfr, w sumie 666. Przypadek, czy nie przypadek? Kiedy Piotr czytał to pismo, przez uchylone okno wleciał motyl i usiadł mu na ramieniu. Tak czasami ponoć objawia się sam Bóg, ale kto to wie… może to tylko motyl?

03. 08.12 r. Warszawa.

Kolejne, ale lekkie ugryzienie na łydce. Akurat rozmawialiśmy o nim i od razu dał znać, że jest.

Słabe zdjęcie, niestety.

09. 08. 12 r. Warszawa.     

Nasza jasnowidząca właścicielka mieszkania rozmawiając z Piotrem przez telefon powiedziała;

• Mam wrażenie, że jestem pana młodszą siostrą z dawnych czasów, w tej chwili jesteśmy w ty samych szeregach i walczymy razem. 

No i co o tym myśleć? Przekonałam się, że na pewno czuje i widzi więcej, ale czy w tym przypadku ma racje? Tego nie wiem. Muszę z nią kiedyś pogadać ….

13. 08. 12 r. Warszawa.         

Od wielu miesięcy wszyscy trąbią o końcu świata w grudniu 2012 roku, gdzie się człowiek nie obróci w gazetach i mediach …. koniec świata. Poprosiłam więc Piotra, że jeśli ma takie chody tam na Górze niech się spyta co będzie. Parsknął tylko śmiechem, ale dzisiaj mi powiedział, co zobaczył.

Jechałem w pociągu wzdłuż wybrzeża. Widziałem ludzi opalających się i kapiących, byli szczęśliwy. Szczęśliwy byłem i ja. Miałem wrażenie, że nic się nie zdarzy. Spytałem Góry, kiedy moja walka się skończy, usłyszałem;

• Twoja walka się dopiero zacznie, tutaj masz czas pokoju.

Moja ciekawość kiedyś się na mnie zemści. Końca świata nie będzie, przynajmniej w grudniu, ale…. dowiedzieliśmy się, że to tam, po drugiej stronie będzie prawdziwa walka ze Złem, a „tutaj masz czas pokoju.” Taaaaaaaaaak… Na drugi raz zanim się o coś spytam ugryzę się najpierw w język.